Είναι ένα απ' τα μεγάλα άγχη των γονέων που έχουν παιδιά στο Δημοτικό.
Συγκέντρωσα μερικές χρήσιμες συμβουλές και τις παραθέτω.
Σε μία Έκθεση ιδεών, παρουσιάζω γεγονότα, ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα πάντοτε από τη δική μου προσωπική πλευρά.
Στην πραγματικότητα, προβάλλω όλα τα παραπάνω στο χαρτί, μ’ έναν τρόπο μοναδικό, προσωπικό.
1) Διηγηματικές. Σ’ αυτές διηγούμαστε ένα γεγονός, ένα περιστατικό ή μια ιστορία αληθινή ή φανταστική, όπως π.χ. «Μια πυρκαγιά στο δάσος», «Επίσκεψη στη λαϊκή αγορά», «Ένα ατύχημα στο δρόμο» κ.τ.λ.
2) Περιγραφικές. Σ’ αυτές περιγράφουμε ένα πράγμα, ένα πρόσωπο ή ένα ζώο, όπως π.χ. «Το ποδήλατό μου», «Το σπίτι μου», «Ο φίλος μου», «Ο πατέρας μου», κ.τ.λ
3) Μεικτές. Σ’ αυτές, διηγούμαστε και περιγράφουμε συγχρόνως ένα γεγονός ή ένα περιστατικό, όπως π.χ. «Επίσκεψη στο μουσείο», «Μια γιορτή στο σπίτι μου», «Ένας φθινοπωρινός περίπατος».
Οι περισσότερες Εκθέσεις που γράφουμε είναι μεικτές.
Μία Έκθεση αποτελείται από τρία κύρια τμήματα (κομμάτια).
Ποια είναι αυτά;
1. Ο πρόλογος: Εδώ, μέσα σε 2-3 σειρούλες, προσπαθούμε να βάλουμε τον αναγνώστη στο θέμα. Ουσιαστικά, τον προετοιμάζουμε για το τι θα διαβάσει αμέσως μετά.
2. Κυρίως θέμα: Εδώ, αναπτύσσουμε με πληρότητα τις ιδέες μας, τα γεγονότα, τα συναισθήματά μας. Είναι λογικό, να είναι το μεγαλύτερο σ’ έκταση κομμάτι της Έκθεσης.
3. Επίλογος: Εδώ τελειώνει η Έκθεση. Επιλέγουμε να κάνουμε μια μικρή αποτίμηση (συμπέρασμα) αυτών που γράψαμε παραπάνω.
Καλό είναι πριν ξεκινήσουμε να γράφουμε στο ‘καθαρό’ τετράδιο, να κάνουμε ένα πρόχειρο (βοηθητικό) σχεδιάγραμμα, με σημειώσεις, στο πρόχειρο τετράδιο. Έτσι, θ’ αποφύγουμε και τυχόν μουτζούρες και σβησίματα στο επίσημο τετράδιο. Γενικά όμως, το σχεδιάγραμμα βοηθάει στο καλύτερο ‘χτίσιμο’ της Έκθεσης.
Για να ομορφύνουμε / εμπλουτίσουμε την Εκθεσούλα μας ασφαλώς πρέπει να χρησιμοποιήσουμε επίθετα, παρομοιώσεις κλπ.
Καλό είναι να είμαστε αναλυτικοί και σαφείς σε ό,τι περιγράφουμε, από την άλλη δεν θα πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια. Κυρίως γιατί κουράζουμε τον αναγνώστη μας.
Π.χ. δε χρειάζεται να γράφουμε συνεχώς τη λέξη ‘μετά’. Ας χρησιμοποιήσουμε το έπειτα ή το αργότερα ή το κατόπιν ή το ύστερα.
Ή αν γράψω ‘ένιωσα μεγάλη χαρά’, προσέχω να μην το ξαναγράψω μετά από λίγες σειρές.
Γενικά μιλώντας, επιδιώκουμε να φτιάχνουμε μικρές προτασούλες στις οποίες να βγαίνει νόημα. Βάζουμε τελείες και γενικά σημεία στίξης, όπου αυτά χρειάζονται.
Επιπλέον, όταν αλλάζουμε θέμα καλό είναι να θυμόμαστε ν’ αλλάζουμε και παράγραφο.
Μια άλλη χρήσιμη συμβουλή είναι ν’ αποφεύγουμε την προσωπική αντωνυμία ‘εγώ’.
Ακόμη, αποφεύγουμε αναφορά ονομάτων π.χ. ‘πήγαινα βόλτα με τη φίλη μου’ – αυτό αρκεί, δε χρειάζεται να γράψεις ότι την λένε π.χ. Γεωργία. Επίσης, δεν είναι σωστό να γράφουμε επωνυμίες προϊόντων ή καταστημάτων π.χ. ‘πέρασα μπροστά από ένα κατάστημα παιχνιδιών’ – δεν έχει κανένα νόημα να γράψεις π.χ. ‘Jumbo’.
Όπως προανέφερα, στην Έκθεση ο καθένας αποτυπώνει τον εαυτό του: σκέψεις, συναισθήματα κλπ. Αφού λοιπόν ‘γεννήσουμε’ όπως συνηθίζω να λέω τις ιδέες μας, το να τις γράψω μετέπειτα, απαιτεί μια ιδιαίτερη προσπάθεια. Επομένως, πρέπει να είμαι απολύτως συγκεντρωμένος στη δουλειά μου και να μην επηρεάζομαι από τους συμμαθητές μου (φερ’ ειπείν, τι γράφει ο διπλανός σου).
Τέλος να πω, ότι αφού θεωρήσουμε ότι έχουμε τελειώσει, δηλαδή είμαστε σίγουροι πως γράψαμε όλα αυτά που θέλαμε και σκεφτήκαμε, ρίχνουμε μερικές ακόμη ματιές στο γραπτό μας για τυχόν λάθη μας, παραλείψεις μας κλπ. Αφού σιγουρευτούμε, τότε το δίνουμε στον δάσκαλό μας.
