Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη. Στη δεκαετία του '90, σπούδασα για 4 έτη στο Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στη ΡΟΔΟ. Από το 1999, δουλεύω ανελλιπώς μόνο σε Δημοτικά σχολεία. Απολαμβάνω την καθημερινή επικοινωνία με τα παιδάκια. Στο δεύτερο σπίτι τους...

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2019

Άλλη μια σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος της...

14 Ιουνίου. Τελευταία μέρα σήμερα, στα Δημοτικά. Επειδή η 15η του μήνα 'πέφτει' Σάββατο.


Εικοστή συνεχόμενη χρονιά βίωσα αυτό το συναίσθημα. Ν' αποχαιρετάς τους μαθητές σου, με τους οποίους μοιράστηκες 9 μήνες της ζωής σου σε καθημερινή βάση. Με τις χαρές
και τις λύπες. Με τα προγραμματισμένα και τ' απρόοπτα. Με βροχή και με ζέστη. Σχεδόν κάθε μέρα. Τα παιδιά του (εκάστοτε) τμήματός μου, τα βλέπω σαν δικά μου παιδιά. Έτσι, μού βγαίνει. Αν δε μου έβγαινε έτσι, θα πίστευα ότι κάτι δεν πάει καλά...
Σήμερα, τα παιδάκια χαίρονται και καλά κάνουν. Το δικαιούνται, άλλωστε...
Περισσή συγκίνηση για τα Εκτάκια ανά την Ελλάδα. Αποχαιρετούν γνώριμους τοίχους, προαύλιο, συναδέλφους μετά από 6 χρόνια... Όπως είπε πρόσφατα κι ο κ. Μπαμπινιώτης (το πίστευα κι εγώ προσωπικά, μα αν τ' ακούς κι από τέτοια άτομα, γίνεσαι πιο σίγουρος...), το παιδί στα 6 έτη του Δημοτικού παίρνει όλες τις απαραίτητες μαθησιακές βάσεις - εφόδια και στα χρόνια της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης απλά συμπληρώνει γνώσεις, τίποτε περισσότερο. Μπορεί ν' ακούγεται άκρως τιμητικό για τους εκπαιδευτικούς της Πρωτοβάθμιας αλλά νομίζω ότι έτσι έχουν τα πράγματα... Προκύπτει από την 'τύχη' να τα έχουμε μαζί μας στην πλέον εύπλαστη ηλικία και για την ψυχική και για την κοινωνική και για την μαθησιακή ισορροπία τους... Γι' αυτό κι έχουμε ΤΕΡΑΣΤΙΑ ευθύνη. 
Τα εκτάκια λοιπόν, σκέφτονται και αγωνιούν για το Γυμνάσιο. Τα πρωτάκια σκέφτονται ότι τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολα τα πράγματα, όσο νόμιζαν τον περασμένο Σεπτέμβριο που έφευγαν από την 'ασφάλεια' του Νηπιαγωγείου. Και τα τριτάκια διαπιστώνουν πόσο γρήγορα πέρασε η μισή τους θητεία στο Δημοτικό. 
Η χρονιά για μένα κλείνει όπως ανέμενα: με μια πολύ γλυκιά επίγευση. Είναι ευλογία για μένα να συνεργάζομαι με τέτοια παιδιά σαν αυτά που είχα φέτος με την πολύτιμη συνδρομή των γονιών τους που σκύβουν από πάνω τους και ξέρουν να συνεργάζονται με τον δάσκαλο. Ειλικρινά, δεν κατάλαβα πώς πέρασε η χρόνια και δεν είναι σχήμα λόγου. Πέρασε σαν νεράκι... Όμορφα. Και δημιουργικά... Σάς ευχαριστώ.
Εύχομαι καλό καλοκαίρι, κι όλοι, υγιείς και ξεκούραστοι να επιστρέψουμε το Σεπτέμβριο. Εμείς οι δάσκαλοι, την 1η Σεπτεμβρίου και τα παιδιά την 11η.