Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχω πει ότι το επάγγελμά μας είναι 'ευλογημένο' γιατί συναναστρεφόμαστε με παιδιά. Mε το χαμογελάκι τους, με τον καλό τους λόγο, με την αγνή τους ψυχή, με τη ζουζουνιά τους.
Δεν είναι το ίδιο, να σηκώνεσαι το πρωί να πας στη δουλειά και να ξέρεις ότι θα δεις παιδικές φατσούλες, από το να δουλεύεις π.χ. σε μια δημόσια υπηρεσία και να βλέπεις ενήλικες που κουβαλούν τα δικά τους προβλήματα, άγχη και κουσούρια.
Σήμερα, 11 Απριλίου, τα 'παιδιά μου', μού έκαναν ένα πάρτι - έκπληξη, που μέρες οργάνωναν.
Όπως μου είπαν (επειδή ούτε γιορτή είχα ούτε γενέθλια...), το έκαναν έτσι, για να μου πούνε ένα 'ευχαριστώ', να μου δείξουν την αγάπη τους και την εκτίμησή τους.
Τέτοιες κινήσεις - γεγονότα είναι στα μάτια μου, ανεκτίμητης αξίας.
Και μού δίνουν κουράγιο. Κι αν έχω προβλήματα, βλέπω αμέσως τα πράγματα πιο αισιόδοξα.
Και χαμογελώ. Και στις μέρες μας, όποιος σε κάνει να χαμογελάς είναι ευεργέτης.
Ευχαριστώ Ελισάβετ.
Ευχαριστώ Νικολέτα.
Ευχαριστώ Μαρίλια.
Ευχαριστώ Παρθένα.
Ευχαριστώ Βαγγέλη.
Ευχαριστώ Βαγγέλη (κι ας ήσουν άρρωστος...).
Ευχαριστώ Διονύση.
Ευχαριστώ Παναγιώτη.
Ταξιαρχούλα, Μαρία, Αντώνη (κι ας λείπατε).
Αυτά είναι που μένουν, αυτά θα θυμόμαστε.
